Με ανακοινωση του το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών-Παράρτημα Ηρακλείου αναφέρεται στο θάνατο του συναδέλφου τους:
«Διαβάζοντας το ρεπορτάζ στις 25/02/2020 μάθαμε ότι «κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες» σκοτώθηκε ένας συνάδελφος εργαζόμενος, χειριστής μηχανήματος έργου, στο εργοτάξιο του νέου αεροδρομίου στο
Καστέλι. Η κινητοποίηση των αρχών, όπως ανακοινώθηκε, άμεση. Έβγαλαν όλοι ανακοίνωση, πήγαν στο χώρο του «τραγικού συμβάντος». Η εταιρία, γνωστού εργολάβου με γαμπρό στην κυβέρνηση, έκλεισε για
μία ημέρα το εργοτάξιο και υποσχέθηκε να βρίσκεται δίπλα στην οικογένεια του θύματος. Εύγε!
Τώρα το μόνο που μένει είναι να φορτώσει η έρευνα τον θάνατο του εργαζόμενου, με ένα πόρισμα, στον ίδιο τον εργαζόμενο ή σε κάποιο μηχανικό που υπογράφει για την ασφάλεια του έργου. Ούτε στην έλλειψη προσωπικού, ούτε στα εξοντωτικά ωράρια εργασίας και τα λειψά, λόγω κόστους χρήματος και χρόνου, μέτρα προστασίας. Δεν θα καταλογιστούν ευθύνες στις πολιτικές της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων που στόχο έχουν την, πάση θυσία, κερδοφορία των εργολάβων. Δεν θα αναφερθεί καν η έλλειψη ελέγχων (εκείνο το παλιό σλόγκαν ότι η πρόληψη σώζει το έχουν κάνει γαργάρα) αφού είναι πολιτική απόφαση (δόγμα ΤΙΝΑ – δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική) που εφαρμόζεται διαχρονικά και μεθοδευμένα, να διαλυθούν τα συνδικάτα, οι υπηρεσίες ελέγχου, οι συλλογικές συμβάσεις και ό,τι άλλο «ενοχλητικό» υπάρχει που προστατεύει τους εργαζόμενους και κοστίζει στην εργοδοσία και το κράτος.
Το εργατικό κέντρο Ηρακλείου, για άλλη μια φορά, τεθλιμμένο. Στην δικιά τους βάρδια όμως συμβαίνουν αυτά. Ακόμα μία φορά τρέχουν να διαπιστώσουν, έκπληκτοι πάντα, την εργοδοτική ασυδοσία και πάντα μετά το συμβάν. Οι δε τοπικοί άρχοντες για να κόβουν κορδέλες γνωρίζουν. Για να βρουν χρήματα να επισκευάσουν και να πιστοποιήσουν τις από καιρό διαλυμένες εγκαταστάσεις τους ή να συμπληρώσουν τα άδεια οργανογράμματα των υπηρεσιών δηλώνουν αναρμόδιοι και μνημονιακά δεσμευμένοι.
Δικαστική εξουσία και αστυνομία δεν έχουν ακόμα βρει στοιχεία για την υπόθεση. Έχουν πιο σοβαρές ασχολίες εξάλλου, να καταστέλλουν φοιτητές και εργαζομένους που αγωνίζονται.
Όχι λοιπόν. Ο θάνατος του συναδέλφου είναι έγκλημα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Η μόνη μας άμυνα είναι η ταξική αλληλεγγύη και ο συλλογικός αγώνας».